The King

سلطان وقتی فوتبال می بیند فقط فوتبال می بیند، حتی اگر سیل بیاید یا زلزله بیاید هم سلطان فقط فوتبال می بیند، سلطان همه ی کارهایش را به همین دقت می کند، حتی اگر سیل بیاید یا زلزله بیاید، وقتی هایی که سلطان فوتبال میبیند به پهلو می خوابد دستش را زیر سرش تکیه گاه می کند و همه ی نگاهش به صفحه ی مستطیلی تلویزیون و همه ی گوش هایش به اسپیکر های آن است، حتی اگر سیل بیاید یا زلزله بیاید، فرقی ندارد بازی رئال مادرید و سوسیداد باشد یا بازی استقلال و پارس جنوبی جم او فقط و فقط میبیند، حتی اگر سیل بیاید یا زلزله بیاید...

مدتهاست که به شیراز نیامده بودم، حال که بعد از سالها با سلطان سفر کردم حس خوبی دارد، حسی آشنا و عجیب، سلطان خیلی ساکت است، شوخی های لحظه ای می کند، کم می خوابد، اخلاقش بگیر و نگیر دارد، ولی با همه ی این اوصاف او مرد ترین مرد دنیاست، او بهترین مرد دنیاست، یعنی در حقیقت طبق رنکینکِ جهانی مردترین مردهای دنیا، رتبه ی اول باباست، رتبه ی اول همیشه باباست ـــ

سلطان مهربان است، همه ی حواسش به من است، من کمی احمقم، به سلطان نزدیک نمیشوم، سلطان غصه می خورد، غم را در چشمان سلطان میبینم، کاری از دستم بر نمی آید، سلطان دوست دارد تا به او نزدیک شوم، دوست دارد بغلم کند، دوست دارد بغلش کنم، ولی من فقط سلطان را دوست دارم، جسمم جسمش را نمی پذیرد، جسمم چند ماهی است از سایر اجسام دوری می جوید، سلطان اصراری ندارد، جسمش را دور می کند، ولی بلد است روحش را به روحم گره بزند، سلطان روی تنش زخم دارد، تنش مرهم می خواهد، نوازش می خواد، ولی من نمی توانم، واقعاً نمی توانم، امیدوارم این سفر زودتر تمام شود، نه برای اینکه خوش نمی گذرد، برای اینکه بیشتر از این طاقت ندارم تا شکستن سلطان را ببینم و مرهم نتوانم بودــــــ