یه قلب دیوونه دارم، توپِ توپ...

شش بعد از ظهر زنگ زدم به نزدیک ترین روانپزشکی که از روی گوگل مپ پیدا کردم، گفتم یک وقت برای خواهرم می خواهم، گفت تا هفت بیاورش، گفتم بیمه قبول می کنید؟ گفت نه، گفتم ویزیتتان چقدر است؟ گفت با مشاوره صد بی مشاوره پنجاه،بلند شدم لباس پوشیدم به خودم رسیدم تا مبادا فکر کنند علاوه بر باطنم ظاهرم هم به اف داده ام، روی پله های پل هوایی داشتم غر میزدم که صد تومان رفت توی پاچه ام، آن هم من که از روانشناس عاصی ام، ولی خب در حال حاضر من مادر روانیای پارسی ام، ساعت هفت خودم را رساندم، توی مطب پیر مردی حدوداً شصت و پنج ساله نشسته بود، با دیدنش نا امید شدم، دلم نمی خواست درد دلم را با یک پیر مرد شصت و پنج ساله بکنم، وقتی نشستم حال و احوال کرد گفت که چقدر خوشگلم، گفت که چه چهره ی گیرایی دارم، نطقم باز شد بجای تشکر زدم زیر گریه باورم نمیشد با این حرفها گریه ام بگیرد، دستمال کاغذی بصورت اتومات جلوی میز بیمار گذاشته شده بود و دکتر گفت در استفاده از آن هیچ محدودیتی ندارم، شروع کردم به حرف زدن، او فقط سوأل های کوتاه میکرد ولی من برای هر کدام سه-چهار دقیقه حرف میزدم، گفت همه ی مردها بدرد نخورند، خندیدم، گفتم در حال حاضر مشکل من مرد مورد نظر نیست من تقریباً او را فراموش کردم، گفت ولی ضربه ی مهلکی به تو وارد کرده، بابتش او را ببخش مردها نا خواسته ضربه میزنند، گفتم من دیگر او را نمی شناسم که بخواهم ببخشم یا نبخشمش، گفت به وضعیت کنونی تو افسردگی می گویند، فشار خونم را گرفت روی پاهایم ضربه زد، گفت دستانت را بالا بیاور تا ببینم میلرزند یا نمی لرزند، و گفت هنوز به آن مراحل نرسیده ام، گفت یک ماه دارو مصرف کنم خوب میشوم، گفت اسم داروها را نرو توی اینترنت سرچ کن و عوارضش را بخوان، گفت قرار است یک ماه بخوری و برای همیشه خوب شوی، گفت پیام دادن به فرد مورد نظرت در حال حاضر نوعی حمله ی افسردگی است و به علاقه و عشق هیچ ربطی ندارد که فقط به افسردگی ات دامن میزند، گفت هر وقت تصمیم گرفتی تا با وی تماسی بگیری یک دانه از این قرص ها بخور ، صبح ها هم از آن یکی، از فولان یکی هم ظهر ها، گفت در ضمن تو خواهر نداری، از اینکه پیش من آمدی شرمنده نباش، از مطب که آمدم قرص ها را خوردم و تا الآن خواب خواب بودم، گمانم افطار هم نکردم و الآن هم که اذان صبح می گویند...