شاید در میان سیل غم ها

پُست هایم را بِلکل مخفی کردم، دلیلش را خودم هم نمی دانم، شاید دوباره انتشارش دهم، البته می دانم آنهایی که دارند می گویند به تـ.خمم و آنهایی که ندارند باز هم می گویند به تـ.خمم ولی خب من خودم را موظف می دانم که بگویم، به هر حال گاهی گفتن بهتر از نگفتن است....

خودم را در حصر خانگی کرده ام، بیرون نمی روم و از پدر بیمارم تیمار داری می کنم، در حال حاضر این کار برایم لذت بخش ترین کار دنیاست، از طرفی خوشحالم که بابا چند هفته ای خانه نشین شده تا من خانه تنها نباشم تا دق کنم، دوستان و آشنایان زنگ می زنند، پیشنهاد می دهند تا بروم باهاشان دور دور و عکس پروفایل برایم می گذارند و لباس از کمد انتخاب می کنند تا بپوشم و در آخر که می گویم بابایم مریض است من نمی آیم در حالیکه فحش می دهند از خانه ام بیرون می روند، در حال حاضر یکجا نشسته ام و دارم آب میشوم...